Blog – Pagina 5 – 2reizigers.com

Chili | Atacama woestijn

Iquique 04.01.2016

San Pedro is Het toeristen centrum voor de Salar de Atacama, het bestaat uit hostels, restaurants, toeristenshops en reisbureau’s. We boeken daar een 4 daagse Tour naar Bolivi

Zelf staan we op een, weer zeer, eenvoudige camping in het centrum met een eigenaar die alles goed vind, ook dat we daar de auto laten staan tijdens ons Bolivia bezoek.

Voor we vertrekken hebben we een dag tijd om de Salar de Atacama te bekijken.

We laten ons drijven in het zout meertje,fotografen de flamingo’s bij het Laguna Caixa doen onderweg de was, want dat mag niet op de camping vanwege water sparen.

Nadat we terug zijn gekomen van Bolivia komen op de camping waar onze auto nog braaf staat te wachten.

We besluiten verder de gaan omdat we San Pedro wel gezien hebben.

Via Calama naar het noorden richting Iquique. Alleen maar woestijn, en niet de allermooiste. Calama is een mijnstad

We gaan er aan voorbij, de komende paar honderd kilometer word het niet veel beter. Geen geschikte plek om te overnachten, en zo belanden we in Iquique waar we ons de luxe van een dag rust gunnen in een fijn hotel met blik op zee.

Iquique heeft een leuk oud centrum waar wij in een leuk restaurants gaan eten. Wordt het hoofdgerecht geserveerd bij de tafel naast ons valt Jos bijna van zijn stoel! Chips met salsa, en ze eten dat ook nog met mes en vork!!!

Wordt het hoofdgerecht geserveerd bij de tafel naast ons valt Jos bijna van zijn stoel! Chips met salsa, en ze eten dat ook nog met mes en vork!!!! Helaas is mijn Spaans niet al te best, als ik geweten had dat zoiets op de kaart staat….Dat past ook goed bij ons luxe hotel met oceaan zicht. Na het afzien in Bolivia en een lange reis door de woestenij gunnen we ons dit

Onze laatste dag in Chili, weer een lange, zo goed als rechte weg, door de woestijn.
Dit zal zo blijven tot Lima. zoals gebruikelijk word er tussen de middag in de hitte en brandende zon nog wel even gekookt

Bij de grens ging het allemaal zonder problemen en redelijk vlot. Zelfs de verzekering afsluiten voor de auto was binnen 10 minuten bekeken en koste nog geen € 7,00.
Na 45 km zijn we in Tacna. Hier blijven we vannacht en gaan morgen verder naar Arequipa.

Von Salta über den Pass Jura nach San Pedro de Atacama. Das Städtchen besteht nur aus Restaurants, Hostels und Reisebüros. Wir buchen eine 4 Tage Rundfahrt durch Bolivien aber vorher haben wir noch einen Tag um der Salar de Atacama an zu sehen. Der nächste Morgen werden wir mit ein kleinbus abgeholt die uns zur Grenze mit Bolivia bringt. nach 4 Tage kommen wir wieder zurück auf der Campingplatz und entscheiden wir uns los zu fahren, wir haben San Pedro sat.
Nun Richtung Calama, einen Minenstadt, und viel weiter weil die nächste hunderte Kilometer die Landschaft leer und Wust ist. So enden wir in ein schönes Hotel in Iquique mit Blick über die Pacific und ruhen erst mal ein Tag !

Argentina | Los Lagos and Mendoza

Mendoza 20.09.2015

Jochem en ik waren in september 2 weken in Argentina en Chili om het visum voor de Defender te verlengen, voor een kort reisverslag zie Chili: Vina del Mar/Coquimbo.

Mendoza 04.02.2015

De laatste avond nemen de Argentijnen afscheid van ons met een groot feest!
Op 500 m van de camping is een evenementen terrein, dans en muziek en als klap op de vuurpijl, letterlijk, vuurwerk. Hadden we dus ’s middags niet in de gaten

Na een wat korte nacht dan naar het wijngoed Saleintein.
Daar worden we al verwacht en hartelijk ontvangen.

De komende dagen hebben ze daar een groot evenement met 130 Amerikanen.
Er zijn geen kamers vrij voor ons maar dat wisten we al. We slapen graag nog een paar nachten in de auto. Die staat naast de Posada bij het onderkomen van het personeel.

Zo hebben we onze eigen kleine camping met blik over de wijnbergen in het dal.De auto schoonmaken, de was laten doen, en dan is hij weer klaar voor de volgende trip. Hij staat nu veilig onder de carport van de Posada.

Woensdagavond kunnen we met de personeel bus mee naar Mendoza. Nog een nachtje in een hotel en dan donderdag met de bus naar Santiago de Chil

San Juan 01.02.2015

Een lange, rechte weg naar San Juan. Het wordt steeds warmer. Bij de toeristen info geven ze ons de adressen van een paar campings in Ullum, zo’n 25 km daar vandaan.

De eerste twee zijn alleen maar dag campings. Bij de derde, Palmas del Lago mag je ook overnachten. Er is zelf een zwembad. Het Lago is een stuwmeer en het water staat niet zo hoog zodat het een eind van de camping af is.

De omgeving bestaat alleen maar uit zand heuvels-bergen en het is er heet, zelfs de wind is warm. De eerste nacht slapen we prima, maar de tweede wordt er ergens feest gevierd en Jos vindt het de andere morgen dan ook mooi geweest. We willen met een grote boog weer richting Mendoza rijden. Jos start de auto, niets……

De koelkast (diepvriesstand) heeft twee warme dagen en nachten aangestaan en dat was net even te veel. Maar wij zijn op alles voorbereid, dus het zonnepaneel te voorschijn gehaald. We weten nu ook hoe lang het duurt voor de accu drie kwart vol is, 5 uur!

Nog maar een keer warm eten op de camping. Daarna een ronde om het meer om de rest van de accu op te laden. We zoeken een hotel in San Juan, lekker rustig en met airco. Omdat het te ver is om de geplande weg te rijden gaan we weer over de lange rechte weg terug naar Mendoza.

Nu naar een andere camping in het gebied dat door de jonge dame als niet zo veilig werd aangegeven. De eerste camping die we daar oprijden ziet er prima uit.

Beter dan de andere, en zo zie je maar weer hoe verschillend je over iets kunt denken.
Het is onze laatste camping nacht. Morgen dan naar Bodega Salentein

Mendoza 27.01.2015

We overnachten in Caheuta. Daar blijven we twee nachten. Zondags rijden Kees en Corry de weg naar de Chileense grens tot boven op de pas en terug. Wij blijven op de camping.

Jos boort de eerste gaatjes in de auto voor de tent die we gekocht en meegenomen hebben uit Duitsland. Hij kan achter de auto zodat je ook bij slecht weer buiten kunt koken.

Op de camping volgen wij het Argentijnse familie leven. Hele families komen daar om de zondag al bbq end te verblijven. ’s Avonds hebben we dan de plek weer voor ons zelf.

Maandag rijden we naar Mendoza, op zoek naar de garage waar we een afspraak hebben voor woensdag. Aangezien dezelfde naam 3x voorkomt maken we een mooie stads rondrit, bij de laatste zijn we op het goede adres. We melden ons en vragen of we de auto een dag eerder kunnen brengen, zodat zij ook meer tijd hebben als er wat bijzonders is.

Eerst maar eens eten en dan wat door de stad lopen. Mendoza is een groene stad. Langs alle straten staan platanen. Een heel systeem van irrigatie kanalen zorgen voor dit groen in de woestijn waarin ze midden in ligt

Wij gaan opzoek naar Het Hyatt hotel. Hier hebben we al voor dinsdag geboekt. We plakken er dus een nachtje bij aan. Kees en Corry zijn daar net voor ons aan gekomen.

Dan wakker worden op je verjaardag in het mooiste hotel van de stad. Ontbijten op het terras, en terwijl de mannen de auto naar de garage brengen begeven Corry en ik ons naar het zwembad waar het op de vroege morgen al zeer aangenaam vertoeven is.
De laatste dag samen. Morgen vliegen onze vrienden weer naar Nederland na 4 weken gezellig samen zijn.Voor mijn verjaardag krijg ik van Kees en Corry de lunch als cadeau. Na het eten wat uitrusten op de kamer, dan wordt er geklopt. Staat er een ober voor de deur met een verjaardag taartje van het hotel. Dat is leuk, maar we zijn nog zo vol van de lunch….. ’s Avonds dan gezellig nog borrelen in de hotel bar.Ze vinden dat ik nog een cadeau verdient heb en hebben nagedacht wat we nog niet in onze auto hebben, en ze hebben wat gevonden, een water zuiver apparaat. Die is dezelfde avond nog besteld en wacht nu op ons in Berlijn.
De volgende morgen na het ontbijt nemen we afscheid van Kees en Corry na 4 weken gezellig samen zijn

De rest van de dag brengen wij door met het wachten op een SMS van de Garage dat de auto
klaar is, en die komt maar niet. Om 3 uur hebben we er genoeg van en bestellen een taxi. Als we aankomen is de auto klaar. Hij glimt en doet en lacht ons toe. Fijn om er weer mee verder te kunnen. We gaan naar een camping in Mendoza.
Op aanraden van de toeristen info. Zeer veilig aldus de jonge dame. Het is een vrije tijds terrein van het leger, met zwembad, tennisbanen
enz. Alles sterk verwaarloosd. Het doet ons denken aan de zestiger jaren bij ons of aan de DDR net na de val van de muur. ’s Avonds staat er nog maar 1 tent en wij. Lekker rustig dus.

Mendoza 26.01.2015

Van Chos Malal naar Malargue. Een dag rijden door weer een heel andere wereld.
Iedere keer verbaas je je weer.Een groot gedeelte rijden we door een vulkaanlandschap. We gunnen ons maar weer eens een hotel overnachting omdat de campings wel zeer eenvoudig zijn en het dan wel weer eens fijn is de badkamer bij de hand te hebben.
Verder naar San Rafaël, het eerste stuk rijden we door een vlak stuk, links de hoge bergen van de Andes, wat verder rechts de Sierra del Nevado.

Corry had gelezen over een canyon in de buurt van San Rafaël. Dan daar maar heen.

Bij El Nihuil is een stuwdam en de weg door de canyon gaat daar naar beneden en volgt het riviertje, die in de volgende 70 km nog een paar keer wordt gestuwd.

Waar in de wereld mag je nog met een auto door een canyon rijden? Weer een bijzondere ervaring. Aan het eind, bij het laatste stuwmeer slaat dan het toerisme toe en daarna de ene camping na de andere en om de paar meter word je verleid om een rafting tour te maken. Voor San Rafaël zijn de eerste wijnhuizen. We stoppen om nog net voor 5 uur de eerste wijnproeverij te doen, en natuurlijk nemen we er een paar mee voor op de camping.

Salentein, bij Tunuyan, is het wijngoed waar wij de auto gaan stallen. Kees en Corry willen dat ook graag zien dus daarna toe. Na enig zoeken, de Argentijnen zijn zeer karig met wegwijzers en wegnummer borden, komen we daar omstreeks lunchtijd aan. We reserveren de
wijntoer om 3 uur en gaan eerst lekker eten,
en natuurlijk een wijntje van het huis er bij.
Salentein is het wijngoed van de familie Pon, de eerste wijnen kwamen in 2000 op de markt. Moderne gebouwen en een zeer, op bezoekers gerichte, wijnkelder. Weer anders, weer mooi.

Aan het eind van de dag verder richting Mendoza.

Wieder in Argentinie. Beim Supermarkt will Jos die Reifen aufpumpen und dann streikt der Compressor. Telefonate mit Deutschland, aber es ist Freitag….
Jetzt sind wir Solidair mit unsere Freunde, unser Dach geht auch nicht mehr hoch.
Wieder auf der Straße 40, nach El Bolson. Da wollen wir übernachten, aber es voll Touristen und kein Hotel zu finden. Weiter zum nächsten Ort. Dass ist dann 70 Km weiter, Bariloche, im Hotel Carlos V, sind noch 2 Zimmer frei, die nehmen wir natürlich schnell weil auch hier wimmelt es von Urlauber.
Sonntag morgen um 6 bekommt Jos ein Nachricht mit Anweisungen für die Reparatur der Compressor. Er aus sein Bett und um 8 war dann die Sache wieder Ok.
Auch unsere Freunde haben die Idee ob wir nicht zu 4 dass Dach anheben können?
Dass werden wir dann morgen versuchen.
Am Montag fahren wir die Ruta des 7 Lagos. Um die Mittagszeit finden wir einen schönen Campingplatz am See. Wir bekommen die beide Dächer hoch und schlafen alle gut. Nächstes Ziel ist Junin de los Andes, danach weiter. In die Nähe von Zapata Übernachtung auf einen Natur Camping am Laguna Bianca, mit Blick auf die Vulkane und schwarzhalz Schwäne auf dem Wasser.
Weiter nach Chos Malal, immer wenn die Landschaft etwas langweilig wird fährt Mann um eine Ecke und ist sie wieder ganz anders, aber immer atemberaubend..Am nächsten Tag durch eine Vulkan Landschaft nach Malargue. Hier wieder ein Hotel weil die Campingplätze immer sehr einfach sind, es mal schön ist das Bad in die Nähe zu habenRichtung San Rafael nehmen wir die Straße über El Nihuil, diese führt 70 km durch einen Canyon, das Wasser wird immer wieder gestaut und am letzten Stausee wimmelt es dann so von Touristen.?
Aber wo in die Welt darf Mann mit sein Auto noch durch einen Canyon fahrenIn San Rafael, kürzt vor Schluss noch die erste Weinprobe dieser UrlaubSalentein, in die nähe von Mendoza, ist dass Weingut wo wir unser Auto demnächst abstellen. Unser Freunden möchten dass natürlich auch gerne sehen. .
Schilder in Argentinie Mangelware sind, kommen wir erst um die Mittagszeit an.
Wir buchen die Führung um 3, und probieren im Restaurant das gute Essen und deren leckere Weine.
Am Abend treffen wir ein in Cacheuta, wir machen morgen einen Tag Pause während unsere freunde der Pass zur Chilenischen Grenze und zurück fahren um die sechs tausender zu sehen.

Chos Malal 22.01.2015

We vervolgen weg 40, nu het deel van de 7 meren. Al rond de middag vinden we een camping aan het Lago Hermoso, om te genieten van het lekkere weer. San Martin de los Andes is een aangenaam toeristen stadje

We doen de botschappen en omdat het lunchtijd is laten we ons maar weer een keer verwennen. Een stukje verder naar Junin de los Andos, een leuke camping aan de rivier. Het landschap is weer een savanne maar nu met heuvels en bergen.

We overnachten op een kleine natuur camping aan de Laguna Blanca, met blik op oude vulkanen

Via Zapala gaan we naar Chos Malal. Op een gegeven moment zei Jos dat hij dat dorre land wel zo’n beetje zat had. Een paar kilometer verder verschijnt dan opeens een grandioos berg panorama, allemaal hoger dan 3500 meter. De man van de toeristen informatie vertelde ons heel trots dat Chos Malal precies in het midden ligt van route 40. Op de plaatselijke camping hebben we dan onze eerste tropische dag aan deze kant (west) van Argentinië. Het verleidt Corry zelfs tot een duik in de, wel wat bruine, rivier.

Bariloche 17.01.2014

De zoveelste grensovergang en we zijn weer in Argentinië. In Esquel weer op weg 40 naar het noorden. Eerst nog boodschappen doen. Jos gaat ondertussen de banden op pompen. We verwachten voorlopig geen pistes meer. En dan begeeft de compressor het. Dit betekent dat ook wij het dak niet meer omhoog kunnen krijgen. Nu dus solidair met onze vrienden. Het einddoel voor deze dag is El Bolson. We komen daar aan en de hoofdstraat is overvol met toeristen. Het is “de” vakantie plaats voor de Argentijnen. Het lukt dan ook niet een hotel te vinden. We besluiten verder te kijken. Maar zoals het in een groot land zo is, is de volgende plaats 70 km verder. Zo komen we in de vroege avond aan in Bariloche, we rijden naar een hotel die in de reisgids staat en laten we nu het geluk hebben dat er nog net 2 kamers vrij zijn, die nemen we dan maar snel want ook hier is het overvol.

Ondertussen heeft Jos contact met Duitsland, en er wordt heen en weer gebeld over wat het probleem met de compressor kan zijn. Een eerste reparatie poging ’s avonds mislukt. Zaterdagmorgen, 6 uur, krijgt Jos een berichtje en hij belt terug. Het kan ook dat of dat zijn. Hij het bed uit, en jawel, een uur later deed de compressor het weer.

We besluiten om de dag in Bariloche te blijven. Corry heeft een oplossing voor hun kampeer probleem. Ze gaan een opblaas matrasje kopen, dan kan er een op de grond en de ander op de bank slapen. Nu we allemaal weer kampeer klaar staan besluiten we daar maar eens lekker op te gaan eten, Argentijns met veel vlees en een paar flessen goede wijn.

Bariloche noemt zich ook Klein Zwitzerland

Argentinië | Salta

Argentina | Salta 26.12.2015

Van Mendoza naar Salta.

Na een voorspoedige reis komen we aan in Mendoza. Alleen staat er geen taxi op ons te wachten. Goed dat je computers hebt waarop je het nodige bewaard. We vonden het telefoon nummer van Salentein. Gebeld, de taxi was besteld en

bevestigd. Ze gingen er achteraan. Het bleek dat de taxi-chauffeur niet te bereiken was. Gelukkig kwam er direct een ander zodat we een goed uur later lekker op het terras van de Posada zaten te lunchen. De auto stond braaf op ons te wachten. Zondagmorgen hem rijklaar gemaakte, daarna wezen lunchen bij de buren, wijngoed Lazul, 5 gangen met bijpassende wijnen, we konden geen pap meer zeggen…
We blijven een dag langer in de Posada omdat we allebei behoorlijk verkouden zijn en een dag acclimatiseren ons goed doet.

Dinsdag dan op weg naar het noorden. Via Uspallata naar Barreal, als het ware langs de voet van de Andes. We overnachten op de Municipal camping van Barreal,” het Paradijs” aldus de auteur van de Lonely Planet, maar die heeft wel een hele rose bril op hebben we al vaker gemerkt!
Armoe is troef aan deze kant van Argentinië, zo ook in Barreal, maar de camping heeft vrij nieuw en schoon sanitair.

Even weer wennen aan het slapen in de
auto, maar binnen de kortste keren zitten we weer in onze routine. ’s Morgens om 10 is koffie drinken tijd, alleen is het hier 1 grote woestijn en schaduw niet voorhanden, ook het koken bij harde wind vergt weer enige oefening, een groot stuk vlees vliegt van het bord.

De tweede nacht slapen in San José de Jachal, hier worden we om half 1 ‘ s nachts gewekt door keiharde muziek, ze zijn de feestavond voor morgen, kerstavond, aan het voorbereiden. Na een half uur Jos er maar eens naar toe, ze hadden niet door dat er mensen op de camping stonden….daarna goed geslapen.

Het blijft een woest en ledig land, bergen en valleien, bochten en kilometers rechte wegen, wel mooi.
De camping in San Blas is er een van het primitieve soort gerund door een bevlogen, aardige doe het zelfer. Laat ons vol trots zien wat hij zo al gemaakt heeft, kippen, eenden, kalkoenen en honden omringen ons. Hij neemt ons mee naar het irrigatie bekken, neemt een duik en aangezien het erg warm is volgt Jos zijn voorbeeld. Gelukkig is dit een rustig oord voor kerstvond, wat in Argentinië gevierd wordt met knal en vuurwerk, vroeg naar bed en geslapen als een bl

Cafayate is het tweede wijngebied van Argentinië met cactussen in de wijngaard, helaas is op 1e kerstdag alles gesloten. De eerste camping was een zandbak en vol, de twee paste ons beter, klein en rustig…… Tot om middernacht ergens in de buurt het feest weer begon, keiharde muziek tot in de kleine uurtjes

Het eerste deel van de weg richting Salta gaat door de bergen met mooie uitgesleten rotsformaties. Salta ligt in een breed dal en is gewoon een grote stad. We zijn in een klein hotel, Villa del Virrey, koloniaal huis met maar 8 kamers. Vanwege de slechte nacht en een nog niet volledig uitgeziekte verkoudheid hebben we er maar een nachtje bij geboekt, gaan we morgen Salta wel bekijken.
Het centrum van Salta, uitgezonderd rondom de Plaza, is niet bijzonder. Er zijn nog wat oude gebouwen en er staat een kathedraal. Voor ons blijft Mendoza de mooiste stad van Argentinië.

Zondagmorgen in Salta, lekker rustig het centrum rondom de Plaza bekeken.
Daar staan nog wat oude gebouwen en een kathedraal waar we net de zegen ontvingen toen we even gingen kijken. Lekker gegeten en de middag in het tuintje en poedelbadje doorgebracht. Toch hebben we
wat opgelopen want we hadden een slechte nacht en Jos diarree.

De volgende morgen via Jujuy naar Susques, onderweg heb ik het stuur overgenomen omdat Jos niet fit was. Overnacht in een Refugio en de volgende morgen de grens over op de Juma pas naar San Pedro de Atacama.

Salta | 26.12.2015

Nach eine gute Reise in Mendoza angekommen warten wir auf unsere Taxifahrer, aber nein, nicht da. Nach einige Telefonate, gut wenn man im Computer alte Mails aufbewahrt mit Telefon Nummer, mit Salentein kam ein Ersatz wagen. Eine Gute Stunde später saßen wir auf die Terrasse der Posada beim Lunch.
Am Sontag er Defender fertig gemacht, dann ein schönes Essen und trinken beim Nachbar Weingut.
Wir bleiben ein Tag länger weil wir noch sehr erkältet sind.
Am Dienstag dann über Upsallata nach Barreal, die Reise Routine kommt schnell wieder, Kaffee um 10 auch wenn kein Schatten ist, Essen und kochen bei Sturmwind (steak fliegt vom teller)
Auch dieses Teil Argentinien ist Wüste und kaum bewohnt, Berge und Täler, Kilometer gerade Wege ohne Verkehr.
Auf der Camping in San José de Jachal wird das Festzelt fertig gemacht für morgen, Heiligabend, nachts um 12 wird lautstark die Musikanlage getestet.
San Blas der nächste stop. Kleine Camping geführt von einen Bastler der sehr stolz alles zeigt, abtaucht im Irrigation Becken weil es zu warm ist, Jos dann auch rein springt… Hühner, Enten und Hunden begleiten uns…
Cafayate ist der 2e Weingegend Argentinien, leider am Weihnachten alles zu, nix mit Weinprobe!
finden eine kleine ruhige Campingplatz ….. Bis um Mitternacht irgend in der Gegend die Party wieder los geht bis in die frühe morgen Stunden.
Jetzt in Salta, kleinens Hotel, kolonial Haus. Bleiben hier zwei Nächte damit wir wieder unser Schlaf bekommen.

Am Sontag Salta angesehen. Um der Plaza sind noch einige Altbauten und der Kathedrale. Der Mittag im garten, mit kleiner Pool, verbracht.

Nach einem schlechte Nacht weiter Richtung Susques wo wir übernachten in ein Refugio. Über Pas Juma, Grenze Chili,

Uruguay | Punta del Este

Punta del Este : 01.03.2014

Verder naar Punta del Este, eigenlijk onze eindbestemming want hier blijft de auto staan. We hebben even een kijkje genomen waar dat is maar daar gaat hij pas komende donderdag naar toe. Nu eerst weer op een camping. Deze ligt op 10 minuten lopen van het strand, is lekker rustig want het seizoen is bijna voorbij, en heeft een auto wasplaats en wasmachines zodat we hier grote schoonmaak kunnen houden.

We verwonderen ons wel erg over de manier waarop ze hier kamperen, eerst wordt er een groot dekzeil gespannen en daaronder dan een tent of caravan alsof ze geen vertrouwen hebben in de kwaliteit van hun onderkomen..

Punta del Este is “De” mondaine badplaats van Uruguay, voor de goed gesitueerden. Luxe villa’s en veel nieuwe appartementen complexen. Die laatsten steken met hun 18 verdiepingen wel erg af bij de rest.

Onze auto trekt natuurlijk de aandacht van vele mensen en het is altijd leuk om hem dan van binnen en buiten te laten zien. Een van de leukste ontmoetingen was op het strand. Komt een jonge man naar ons toe en vraagt of wij de eigenaar zijn van die Defender daar aan de straat? Wij verwonderd, ja, maar hoe kun jij dat nu denken.
Hij had gezien dat we een Europees nummerbord hadden en ging dus opzoek naar een stel met blond haar en blanke huid in de buurt van de auto.
Hij was een Argentijn en lid van de Landroverclub in Argentinië, reed zelf in een Discovery 1. Wou dus ook alles weten over de auto. Jos is er dan met hem naar toe gegaan, alles laten zien, dak hoog, rondje rijden. Toen naar zijn familie toe, die moesten ook alles zien, dus weer dak omhoog. Nu hebben we zijn telefoon nummer voor het geval we op de volgende reis problemen krijgen..

Op onze laatste strandmiddag werd er waardig afscheid van ons genomen met een defilé van windjammers aan het strand.

In de supermarkt hier is het aanbod van Uruguayse wijnen uitstekend. Jos had veel
tijd nodig om die allemaal te bestuderen. De uiteindelijke keus viel op een Tannat, “de” druif van Uruquay, van het wijnhuis Marichal. En die smaakte naar meer. Dus op internet gekeken waar ze zaten.
Gisteren daar naar toe, werden op weg er naar toe aangehouden door een man in een pick up die vroeg of we naar Marichal wilden? Ja… Rij dan maar achter mij aan, ik ben de eigenaar..
Omdat het oogsttijd is had hij zelf geen tijd maar een zeer aardige dame liet ons uitstekende wijnen proeven waarbij ons gebrek aan spaans kennis helemaal geen probleem was, we begrepen elkaar uitstekend.

Nu aangekomen in het hotel in Montevideo. Morgen brengen we de auto naar zijn onderkomen. En die staat nu helemaal alleen voor de komende maanden op een van de mooiste plekken in Punta del Este.
De laatste dag gebruiken we om wat meer van Montevideo te zien. We slenteren door het oude gedeelte waar alle toeristen samen komen, er ligt een groot cruise schip aan de kade, we verbeelden ons dat we de passagiers er zo uit kunnen pikken. De oude markthal is nu een grote eettent. We zoeken de wat minder populair, en daardoor wat authentiekere straten op. Eten zeer goed, Italiaans, in een klein restaurantje waar het personeel uit de omliggende banken eet. Geen toerist te zien hoewel de afstand maar een paar honderd meter is. Dan nog een stuk hoofd winkelstraat en vinden gelukkig een taxi die ons naar het hotel brengt.
Zaterdag, 1 maart, treden we onze terug reis aan. Vliegen via Buenos Aires en Parijs naar Berlijn waar de kinderen klaar stonden, jullie zien er goed uit, mooi ” Rentner bruin”.

Nach 3 schöne Tage im Park Santa Theresa was vom Militär geführt wird fahren wir langsam Richtung Montevideo. In La Paloma Feiern wir Jos sein Geburtstag mit ein leckeres essen und ein gutes glas Wein. Wir gönnen uns ein schönes Hotel aber weil es so viel geregnet hat steht überall das Wasser und die Mücken lieben das…
Die Badeorte werden qualitativ immer besser, viele schöne, under Architektur gebaute Hauser.
In Punta del Este liegt der Campingplatz nur 10 Minuten vom Meer und es gefällt uns so gut das wir 5 Tage bleiben. Es ist auch der meist prominente bade Ort von Uruguay. Im Supermarkt gab es viele gute Weine die Jos am liebsten alle probiert hat, aber nur eine mitgenommen, eine Tannat, vom Winzer Marichal, “der Traube” von hier. Und der war so gut das wir zum Weingut gefahren sind und eine ganz nette junge Dame uns alle Weine verkosten lies.

Unser Auto fällt auf, und vielen möchten ihm anschauen und Fotografieren.
Das schönste Treffen war mit einer junge Argentinier die uns am Strand ansprach ob das Auto an der Straße unser war? Weil es ein europäische Kennzeichen hat, hat er Ausschau gehalten nach ein blondes, blankes paar….Selbst Discovery 1 Fahrer und Mitglied vom landrover Verein in Argentinien. Wenn wir irgendwann Hilfe brauchen haben wir seine Nummer..

Heute das Auto zum Abstellplatz gebracht in Punta del Este und mit dem Bus zurück nach Montevideo wo wir uns morgen noch die Stadt ansehen. Samstag dann zurück nach Hause.

Uruguay : La Paloma – 18.02.2014

Het land Uruguay bestaat uit een glooiend vergezicht met landbouw, en waar dat niet mogelijk is grazen koeien en schapen. Je kunt niet zeggen dat het saai is maar zeer afwisselend is het ook niet. Het is vier keer zo groot als Nederland en heeft 3,3 miljoen inwoners waarvan de helft in Montevideo woont. Verder zijn er nog een paar steden en kleinere dorpen die allemaal uit de koloniaal tijd stammen, stedenbouwkundig in kwadraten opgebouwd.

De grotere geasfalteerde verkeersverbindingen verlopen allemaal van het noorden naar Montevideo in het zuiden. Van west naar oost, wat wij wilden, gaat als het ware zigzaggend over zand pistes. Omdat het zoveel geregend had traden een aantal rivieren buiten hun oevers zodat een aantal wegen niet passeerbaar waren en een camping waar wij naar toe wilden onder water stond. Hotels in het binnenland zijn niet te vinden en kampeer plekken ook bijna niet.

Nu zijn we aan noord-west kust. Daar is toerisme, maar eenvoudig, net Harderwijk in de 60 jaren, zegt Jos. In de strandplaatsjes staan “poppehuisjes” en barakken aan zandwegen. Niks geen hoogbouw wat ook wel zijn charme heeft.
Omdat we ruim in de tijd zitten slaan we elke weg/park naar de zee in. Zo belanden we in het park Santa Theresa. Bij de entree word je ontvangen door militairen. We krijgen een bonnetje dat je een dag mag blijven. Na een paar kilometer zien we overal tenten staan. We zien een paar “overlanders” staan. Het zij Fransen en ze vertellen ons dat je hier kunt kamperen, alleen even melden bij de militairen. Zo gedaan, op een mooie plek, in de natuur, niet te ver van toilet en strand verblijven we 3 nachten.

Vandaag is Jos jarig en we gunnen ons een paar nachten in een hotel in de bad plaats” La Paloma” dan kunnen we onze blog weer bijwerken! La Paloma is een wat betere badplaats. Hier veel luxe vakantie huizen. Wij zitten in een klein hotel met groot zwembad. Omdat het de laatste tijd zo veel geregend heeft staat ook hier heel veel onder water en daarvan profiteren de muggen volop!
We vieren Jos zijn verjaardag met een etentje, en ja, een lekkere witte wijn erbij.

Nach 4 Tage Ruhe weiter nach Uruguay. An die Grenze sehr nette Beamter, die Argentinier und Paraguayer Sitzen gemütlich an eine Theke und im Nu wurden wir durch den Chef selber durch gewunken. Zo ein schönes Auto kommt da auch nicht täglich vorbei.
Weil wir ein Problem mit unser Compressor hatten ging das Dach nicht mehr Hoch und müssten wir leider in ein Hotel übernachten. Wir brauchten Kupferringe, erst im dritte Laden gab der sehr gut aus sehende, nette Eigentümer sich alle Mühe unser Problem zu lösen und wollte dafür nur von mir gedrückt werden (wo mit ich, sehe vorgehende, kein Problem hatte).

Weiter südlich kommen wir in Colonia del Sacramento mit eine Altstadt unter Unesco Schütz, Portugeschische Hauser und Straßen mit alte Platanen. Hier schlägt das Wetter um und es fangt an zu Regnen. Wir fahren im Inland und dann weiter an die Westküste.

Die Badeorte an die Ostküste Haben alle 60 jähre Charme. Häuschen wie Puppenstuben , Bretterbuden und Sand Straßen. Nächste Woche Punta del Este und Montevideo, mal sehen ob es da anders ist.

Das Land Uruguay besteht aus ein Hügeliche Landschaft. Weitblick von West bis Ost, mit Landwirtschaft, und wo dass nicht möglich ist laufen Kühe und Schafe.
Alle Asphaltierte Straßen gehen von Nord nach Sud, also Montevideo. Alle West-Ost Verbindungen sind Sand Pisten. Weil es viel geregnet sind einige Flüsse die wir überqueren müssen über ihre Ufer getreten und müssen wir umfahren.

Uruguay : Salto – Colonia – 10.02.14

Nu zijn we net over de grens in Uruguay, noodgedwongen in een hotel 🙂 , omdat de comp
ressor het even niet doet en het dak van de auto niet omhoog kan. Jos heeft echter het probleem gelokaliseerd en helaas nog niet kunnen oplossen.

Na wat telefoontjes met Duitsland blijkt dat we twee tussen ringetjes moeten vervangen, het liefst van koper (nu kunststof). Op zoek dus, we zijn nog in de buurt van Salto. En daar zijn nog heel veel ijzerwinkels. Hier wordt nog het nodige zelf gerepareerd! De eerste winkel had ringetjes maar net niet de goede maat, de tweede had ze niet en stuurde ons naar de derde.
Hier laten zien wat we nodig hebben, de uiterst knappe, nette man ging op zoek, vond niks maar maakte ons duidelijk dat hij een oplossing ging zoeken en dat dat even kon duren. Geen probleem, we zitten nu ruim in de tijd… Komt terug met de passende maat ringen die hij nog even bij moet vijlen. Wij blij en willen graag betalen, hij wil niets daarvoor hebben alleen een knuffel van mij, wat gezien het voorgaande geen probleem was. Weer een positieve ervaring met Uruguayanen.

De eerste was aan de grens, hier zitten de Argentijnse en Uruguayaanse douane gezellig naast elkaar aan een balie. Toen we stopten en vroegen waar we met de papieren naar toe moesten antwoordde de Argentijnse beambte in het Engels,geef mij maar het papier van de auto, gaan jullie intussen naar de Uruguayaanse douane, regel ik dat met de auto en kunnen jullie direct daarna de Uruguayaanse autopapieren regelen.

Hier moesten ze eerst op zoek naar enigszins deugdelijk Carbon papier om daarna met de hand de verblijf vergunning voor de auto in te vullen. (een al tig keer gekopieerd papiertje). Dit komt hier blijkbaar niet zo vaak voor want de chef zelf kwam helpen meezoeken en nam meteen het invullen over. Daarna moesten ze de auto nog controleren, ook dat deed de chef, hij wierp er een blik op en in, vroeg of er wat in de jerrycans zat. Liet de andere auto’s wachten en wenkte ons door.

Het heeft zo zijn voordeel zo een Defender waar alle jongens toch een beetje verliefd naar kijken.

Terug naar het hotel waar ook een camping bij zit. De compressor gerepareerd dus we kunnen kamperen!Verder naar het zuiden overnachten we aan de rivier de Uruquay. Aan de straat stond een verweerd bordje met het camping logo, we rijden 12 kilometer en vinden uiteindelijk het park voor dag recreatie van de mensen uit de omgeving waar je ook kunt kamperen.

Het staat vol met betonnen tafeltjes en bankjes en BBQ plekken. Alles vergane glorie maar functioneert nog. ’s Avonds komen de omwonenden in hun oude pick-ups een rondje rijden door het park.
De tweede dag slaat het weer om en begint het te regenen. Wij zetten koers naar Colonia del Sacramento. Deze stad heeft een oud centrum dat onder het Unesco cultuur erfgoed valt. Oude Portugeese huizen aan straten die omzoomd zijn met oude platanen. We overnachten in een hotel en dat is maar goed ook want nu begint het echt te stortregenen, dat geeft ons de mogelijkheid om uit eten te gaan waarbij voor het eerst in 60 dagen een glaasje wijn gedronken wordt.

Brazilië I Regenwoud/Amazonas

Brazilië: Amazonas 06.01.2014

Vrijdag morgen waren we om 12.00 uur bij de haven. Onze man van het reisbureautje regelde de verdere papier kraam en incasseerde het geld en wel 1400,– Real, dat is ca € 450,–. Op de bonnetjes stonden echter andere bedragen, de helft. Toen Jos later een foto van hem maakte stond hij wel heeeel enthousiast te zwaaien.

Over smalle planken de auto op de boot, we wilden in de auto slapen, maar toen we dat zeiden keken ze wel erg bedenkelijk. Wij maar weer de wal op om een paar hangmatten te kopen. Want zo overnacht en overdag je op een veerboot! Om 18.00 vertrek, door de hangmatten zag je de mensen niet meer, onder, boven, dwars, alle standen aanwezig.

Onze eerste nacht in een hangmat goed doorstaan. Onderweg een beetje “small talk” met een jonge priester in opleiding, hij kon, als een van de weinige jonge mensen hier, een beetje Engels. Toen hij de volgende dag uitstapte werd ik innig omarmd en werd gezegend met een kruisje op mijn voorhoofd. ( ben ik nu katholiek?

De tweede dag het Amazone leven op en aan het water vanuit de hangmat bekeken. Af en toe worden er mensen met een klein snel bootje naar de kant gebracht. We varen niet over de grote stroom van de Amazone maar door wat kleine aftakkingen, dat is natuurlijk veel leuker omdat je dan zicht op de oevers hebt.Toen er ’s avonds bij de laatste

tussenstop een man zijn hangmat boven de onze hing heb ik mijn kussentje gepakt en heb in de auto overnacht.Vanmorgen vroeg bij zonsopgang een eerste blik op Belem. Vanuit het oerwoud duikt er opeens een ” Manhattan aan de Amazone” op.

Er was aan boord een jongen die Engels sprak en ons ook hielp met vertalen, van zijn ouders kregen we toen ze de boot verlieten een paar theedoeken met “gelukkig nieuwjaar” er op in het Portugees. Nu moeten we 4 uur wachten tot het hoog water is voordat de auto van de boot kan. Precies om 12.00 uur reden we van de boot en Belem in om er dan zo snel mogelijk weer uit te rijden, grote drukke steden, daar zijn we niet naar opzoek. Ons volgende doel is de omgeving van Fortaleza en dat ligt zo’n 1650 km verder.

Das Wichtigste haben wir am ersten geklärt, das Boot nach Belem, am 3 Januar fahren wir los. Deswegen noch ein bisschen Zeit Macapa und Umgebung an zu Schauen. Ein schönes Fort gibts es, und Abends noch eine trinken am Ufer des Amazon. Am 3 Jan. Um 18 Uhr ist abfahrt. Wir hatten vor im Auto zu übernachten aber dann hat man uns so angeschaut das wir schnell Hängematten gekauft haben. Das Boot war sehr voll, die erste Nacht schlafen in eine Hängematte eine schöne Erfahrung ! Der nächste Tag das Treiben auf und an dass Wasser erlebt. Wir fahren nicht nur über der Haupt Strom das Amazonas aber auch durch kleine neben Flüsse. Die zweite Nacht waren noch mehr Leute an bord, ein Mann hing seine matte noch über unser, dann bin ich ab ins Auto …Am 5 Jan. Morgens um 8 war da auf einmal ein Großstadt mitten im Jüngle, Belem. Aber weil dass Wasser zu niedrig war müßten wir noch bis 12 Uhr warten bis wir vom Schiff konnten. Im Belem ankommen und gleich wieder raus, Größe Städte sind nicht so unser Ding. Kommende Tagen fahren wir 1650 km bis ans Meer bei Forteleza.

Brazilië: Regenwoud – 31.12.2013

Na aankomst met de veerboot in Oiapoque eerst naar de Police Federal, die moet je dan zien te vinden. Gelukkig was er een mede passagier die de weg wist. We hebben een stempel met de goedkeuring om 60 dagen hier te blijven.
Het stadje in om te tanken, want de diesel is bijna op, ja de Fransen staken noch steeds. Daarna eerst een dikke ketting met slot kopen om de reserveband beter vast te maken aan de achterdeur om diefstal te voorkomen, een Brasiliaanse medepassagier adviseerde Jos dringend dat te doen, hij kent zijn mede landgenoten…, dan noch wat geld wisselen en op weg.

De auto eerst laten wassen, er zat nog steeds rode modder op. Volgens onze informatie was er een nieuwe (asfalt)weg naar Macapa.

Wij dachten de eerste 200 km in goed 2 uur af te leggen dus hadden we geen haast, maar na een half uur veranderde de weg in een echte piste, mooi rood, vol gaten en ribbels, en dat wel 120 km lang. Het was al bijna donker toen er tot onze grote vreugde een strak grijs lint aan de horizon verscheen. Nog 60 km tot het volgende plaatsje Calcoene waar we na vijf uur onderweg te zijn geweest direct een slaapplek hebben opgezocht.

Onze eerste nacht in Brazilië in een echte Pousada! Het landschap vanaf Calcoene veranderd van regenwoud in meer een savanne, dichter bij Macapa wordt het dan een vlakke delta met heel veel Eucalyptus plantages. Ook is er veeteelt, kuddes buffels en paarden. We verblijven de volgende nachten in een Ibis hotel in Macapa. We gaan hier oudejaarsavond vieren en moeten hier op zoek naar een Cargo boot die ons en de auto meeneemt naar Belem. Nieuwjaars morgen, alle straten leeg, weer naar Santana. Bij Google gekeken waar de haven was.

Gelijk bij aankomst werden we al aangehouden en gevraagd of we naar Belem willen. Zouden ze dit aan de auto kunnen zien? Geregeld, 3 januari om 12.00 bij de boot, op 5 januari zijn we dan in Belem. We gaan met een kleine passagier boot waarop een paar auto’s kunnen staan. In Macapa is niet zo veel te zien, er is wel een mooi fort en je kunt aan de Amazone oever op gezellige terrassen wat drinken. Luid is het wel, bijna elke auto heeft zijn radio op volle geluid sterkte staan. Wat wel opvalt is dat hier bijna uitsluitend mensen van Indiaanse afkomst wonen.

Eine alte Fähre bringt uns rüber nach Oiapuque, Weiter nach Calcoene, laut Reiseführer ist die Straße durchgehend Asphaltiert, aber, auf einmal hatten wir 120 km rote Piste zu fahren. Wenn es dann fast dunkel war würde die Straße wieder grau.. Angekommen in Calcoene in die erste Pousada geschlafen.. Jetzt ist in Europa Silvester, hier in Macapa am Ufer der Amazonas Fluss warten wir noch ein paar Stunden…

Alle lieben alles gute fürs neue Jahr

Brazilië | Noordoost

Brazilie Noordoost 12.01.2014

“De Defender heeft ook zijn strand rijden doop gehad en Jos zijn lol.”

Na Belem gaat het door uitgestrekte vlakten met voornamelijk veeteelt. Grote Fazenda’s op arme grond (Savanne).
Later komt er meer begroeiing voornamelijk palmbomen. De laatste paar honderd kilometer wordt het heuvelachtiger, zelfs bergachtig, maar ook veel droger. De laatste 3 jaar heeft het hier bijna niet geregend.

We hebben het “mooiste park” van Brazilië bezocht met groepen bijzonder rotsformaties. Wanneer dit als het “mooist” geldt, hoeven we de rest niet meer te bezoeken. De Sächsische Schweiz is spectaculairder.

Overnacht hebben we in kleine hotels want campings zijn hier niet. En aangezien we niet bepaald ” low budget” reizen moeten, eten we ook gelijk maar, voor weinig geld onderweg.Aangekomen bij de stranden van Forteleza kregen we een Algarve gevoel, te veel, te nieuw, en te hoge nieuwbouw.

Doorgereden naar een kleiner plaatsje waar we gevraagd hebben af we naast de strandtent mochten overnachten, wat ze goed vonden. Maar toen het donker werd en iedereen vertrok leek het ons toch beter maar weer een hotelletje op te zoeken.

We gunnen ons een paar dagen vakantie, en wel in een kleine lodge in Canoa Quebrada, ooit een vissersdorpje, toen door de hippy’s ontdekt en nu een toeristisch plaatsje waar ze met buggy’s door de duinen crossen. Jos liet wat wind uit de banden en toen ging het ook met de Defender. We kwamen hier terecht door een zakenrelatie van Jos die hier samen met zijn vrouw met kerst en oud en nieuw de eerste gasten waren. Ze wisten dat wij ook in Brazilië onderweg waren en vertelden per mail hoe mooi het hier was. Ze hebben gelijk, de lodge ligt een kilometer van het plaatsje in de duinen.

De Defender heeft ook zijn strand rijden doop gehad en Jos zijn lol. Het was voorlopig genoeg strand deze vakantie. Morgen gaan we weer richting binnenland. Vanmiddag uitgenodigd voor het eten bij de Braziliaanse familie van onze gastheer, daar zaten we met een internationaal gezelschap aan tafel, het was net de ” tafel van Babel”

Het volgende doel is het dorp Igatu in het National Park Chapada Diamantina, daar hebben we het adres gekregen van een vriendin van onze huidige gastheer. Zij kan ons dan wat meer vertellen van de omgeving daar. Om daar te komen zijn we wel drie dagen onderweg.

We rijden over lange rechte wegen, door prachtige landschappen met geweldige vergezichten. Er wonen weinig mensen, de eerste dag duurde het een hele tijd voordat we tegen de avond een onderdak vonden. In een klein gehucht, midden in het niets, vonden we een kleine Poesada , de kamer was kleiner dan de badkamer in de lodge en in de badkamer kon net een persoon staan. Dat is het leuke van deze reis dat je zoveel uitersten meemaakt. Gevraagd naar een parkeer mogelijkheid voor zijn auto zeiden ze dat ze een garage hadden maar de auto was natuurlijk weer te hoog. Daarop kwam het halve dorp in actie en werd Jos naar de Gemeente hal gebracht om daar te parkeren. De volgende morgen om 6.30 uur stonden ze weer voor de deur zodat we om 7.00 uur na te worden uitgezwaaid al weer verder rijden konden.

De sfeer onderweg en in dat dorp is te vergelijken met de Outback in Australië, de mensen in het dorp komen tegen het eind van de dag naar de doorgaande straat, grote vrachtwagens denderen voorbij, enkele worden aan de straatkant gerepareerd, er komen kerels met oude Pick-ups uit de Busch, drinken een biertje en vertrekken weer in het niets.

Von Belem in 3 Tage nach Fortaleza gefahren. Schöne Natur, das erste Teil ist Savanne mit Viehzucht. Später Hügel und viel Palmen, na an Fortaleza sind Berge.Da ist es auch sehr trocken, die letzte 3 Jahre kaum regen.

Über eine Geschäftliche Bekanntschaft von Jos eine Empfehlung für eine kleine Lodge in Canoa Quebrada bekommen. Hier machen wir jetzt ein par Tage Strand und Dünen Urlaub. Jos ist mit seine Defender Dünen und Strand gefahren!
Uns reichen jetzt die Strände, morgen geht es wieder ins Inland .

Brazilië | Chapada Diamantiana – Minas Gerais

Brazilië | Minais Gerais | 21.01.2014

Weer een aantal reis dagen met mooie landschappen, landbouw, bergen en vlaktes. Alleen waren dit keer enkele (hoofd)weg gedeeltes heel slecht, vol gaten, en dat is niet bevorderlijk voor de snelheid. Uiteindelijk bereikten we Diamantina. In de 18e eeuw was het het centrum van de omliggende diamant mijnen. Het heeft nog een goed bewaard gebleven historische binnenstad, waar de nodige Braziliaanse toeristen en kijkje komen nemen. Eindelijk weer eens wat gedronken op een terrasje!

De volgende dag verder naar Mariana, we nemen een binnendoor weg. Voor de verandering loopt deze voor een groot gedeelte door schilderachtige dalen. Groene bergen, grote bossen bamboe en een meanderende rivieren. Het kon ook de Ardennen zijn. We volgen nu de ” Estrada Real” de Koningsweg die van Diamantina naar Rio de Janeiro loopt en veel oude barokke stadjes aandoet. Hoe dichter we bij ons doel komen hoe bergachtiger de omgeving. Rondom Mariana zijn nog veel productieve mijnen waaronder ijzererts, Het stadje zelf heeft ook weer een goed bewaard gebleven historisch centrum.

Wij overnachten in een katholiek internaat, Ave Maria boven de deur en de kapel naast de slaapkamer…

We houden ons deze vakantie al een tijdje bezig met de zonnestand. De evenaar loopt door Macapa en de zuiderkeerkring net ten zuiden van Rio de Janeiro. En aangezien de zon weer op weg is naar het noorden moeten wij hem tegen komen.

Volgens ons was dat vandaag, 20 januari, het geval. Om twaalf uur geen schaduw te zien en stonden wij dus in het Zenit. ( de zon loodrecht boven ons).

Ouro Preto is het grote broertje van Mariana, alles is hier wat groter. Meer kerken en musea. Het staat ook op de Unesco lijst maar wij vinden Mariana leuker.

Wieder einige Tage fahren bis zum nächste Ziel das Städtchen Diamantina. Hier fangt der “Estrada Real” an, eine Straße bis Rio de Janeiro entlang Barocke Städte.
Diamantina hat eine schöne historische Altstadt. Weil hier auch Brasilianische Touristen sind gibt es endlich mal wieder etwas zu trinken auf eine Terrasse. Der nächste Tag keine Weitblicks mehr, wir fahren durch ein Tal nach Mariana. Diese Stadt ist umgeben von Eisenerz produzierende Mienen. Wir übernachten in ein katholisches Internat. Ave Maria über der Tür und die Kapelle neben das Zimmer. Auch hier eine schöne Altstadt. Ein paar Kilometer weiter liegt Ouro Preto, der große Brüder von Mariana, hier ist alles etwas größer, mehr Kirchen und Museums, aber uns gefällt Mariana besser.

Brazilië | Chapada Diamantina | 17.01.2014

De volgende dag weer veel mooie vergezichten. De natuur wordt groener en er komt weer meer “leven” . We overnachten nog een keer onderweg en rijden de andere morgen verder. Door een kilometers lange wolk van vlinders, zoveel hebben we er nog nooit bij elkaar gezien, rijden we het laatste stuk tot de afslag naar Igatu.
Een kleine weg van natuursteen slingert omhoog, zou dit de goed weg zijn? Er rijd een pick up voor ons waar een zak uitvalt, die rapen wij op, en als zij dat even later bemerken hebben wij de gelegenheid te vragen of dit echt de goede weg is. Ja gewoon doorrijden. En dan kom je in een oud mijnwerkers dorpje waar de tijd lijkt stil te staan. Vroeger werd hier naar Diamanten gezocht.

We hadden alleen een naam en een telefoonnummer, maar ja, geen net, maar het dorp is zo klein dat iedereen elkaar kent. Een vriendelijke jonge dame ging ons voor over een slingerpaadje de berg op.

Boven troffen we een aardige jonge man die eerst niet snapte wie we waren, toen hij in de gaten kreeg dat wij ook Duits spraken haalde hij er een andere jonge man bij die vloeiend Duits sprak. Hij bleek de broer van de dame, zij was even weg maar zou zo terug komen. We werden natuurlijk uitgenodigd binnen te komen en troffen daar ook zijn gezin aan. Laten die nu ook uit Berlijn komen. Na het eten hun bijzondere huis gezien, het is tegen de rotsen gebouwd of beter gezegd er omheen gedrapeerd. Ze zijn het nog steeds aan het uitbreiden.

Op hun advies de auto geparkeerd onder oude Eukaliptus bomen naast de kerk waar wel vaker mensen kamperen. Eindelijk weer eens in de auto slapen…
Maar omdat volgende week de Heilige Sebastianus geëerd wordt moet er geoefend worden in de kerk voor de processie en daarbij wordt ook vuurwerk afgeschoten en dat moet je ook oefenen, zelfs morgens vroeg om 6 uur!
Een dag uitrusten, een mijn bezoeken, een wandeling naar wat watervallen, en rondom deze geweldige natuur.
Maar we moeten verder richting het zuiden, door de Planalto, een hoogvlakte van 500 tot 1000 meter richting Bela Horizonte.

Brazilië I Zuid

Brazilië: Foz do Iquacu 27.01.2014

Eindelijk op een echte camping overnacht, wel met jaren zestig charme, in een nationaal park vlak bij Rio de Janeiro.

De volgende dag op naar de Copacabana! Met de Defender over de boulevard, maar helaas nergens een parkeerplaats te vinden. Dan maar naar Ipanema, zelfde laken een pak. Bij het volgende strand eindelijk een plekje, maar ja, dat is niet zo beroemd en de mooie meisjes komen ook niet tot hier….

Wat het mooie is van de stranden hier is dat het alleen strand is. Geen strand tenten, geen café’s, alleen kleine drank kiosken. Nog een paar stranden verder vinden we een camping van de camping club, en als je daarvan geen lid bent betaal je voor een nacht meer dan in een pousada, maar je staat dan wel vijftig meter van het strand. Voor het slapen dus baden in zee, en jawel, ik ook! (Voor het eerst sinds lange tijd). Warm is het hier aan de kust, ook s’nachts.

De kust tussen Rio de Janeiro en Sao Paulo is een van de mooiste van Brazilië. Veel baaien met mooie stranden en eilandjes. Bergen tot aan de zee.

Ons volgende doel is het stadje Paraty. Tot de zeventiger jaren niet aangesloten op het wegennet en dus nog helemaal in originele staat, 17e eeuws, en heel toeristisch.
Wel mooi opgeknapt, de straten bestaan uit grote keien, wat het lopen niet makkelijk maakt. Gelukkig wel autovrij.
We staan ook hier op een kleine camping. Nog eenvoudiger en heter dan de vorige. Wel direct aan het water en het stadje. Een voorbeeld van de Braziliaanse way of live, elke caravan heeft een tv, het restaurant waar wij naast staan ook, op het strand is het ook een gezellige boel en in het stadje is ’s avonds een live concert. Hiertegen zijn geen oordopjes opgewassen!

De volgende morgen, na een slapeloze nacht, ons boeltje gepakt en opzoek naar wat meer rust. Een uur verder vinden we dat op een kleine camping in de natuur op honderd meter van het strand.
We gunnen ons een extra dag vakantie, lekker niets doen, aan het strand het Braziliaanse strandgebeuren bekijken, daarbij een beetje verbranden ook al zit je in de schaduw. We hebben nu ook de tijd om te kijken waar de reis verder naar toe gaat.

Kijk toch eens hoe fris en monter ze nog is op haar zestigste verjaardag:

We gaan richting watervallen van Iguacu, op de grens van Brazilië, Paraguay en Argentinië. Daarvoor gaan we langs de kust naar het zuiden, ruim voorbij aan Sao Paulo naar Curitiba, en dan landinwaarts. De weg naar het westen gaat weer door een heel ander landschap. Nu is het heuvelig en een en al landbouw. Hier zijn veel Duitse en Italiaanse emigranten neergestreken. Het lijkt ook een beetje op midden Duitsland. Mais en bonen zo ver het oog reikt, en dat is hier heel ver!

De watervallen van Foz do Iguacu, de grootste van Amerika, zijn de moeite waard. In deze tijd van het jaar is er veel water en het geheel in volle pracht te bewonderen. De vele toeristen worden 10 km voor de watervallen in bussen verder vervoerd. Over verharde paden loop je dan langs de watervallen om aan het eind weer in de bus te stappen terug. Ook hebben we de grote stuwdam bezocht, weer in de bus. Hier had ik een bijzonder moment, men vroeg of we al 60 jaar waren. Jos nog niet, maar ik dus net wel. Mocht ik voor de helft van het geld, mijn eerst senioren korting!

Rio de Janeiro ist das nächste Ziel. Jos möchte gern ans Meer an das Copacabana wo, wie Mann sagt, die schöne Mädchen sind… Leider kein Parkplatz zu bekommen, auch am nächsten, das Ipanema nicht. Erst beim folgende Strand war Platz aber da gab es keine schöne Mädchen …. Von Rio bis Sao Paulo ist die schönste Küste von Brasilien. Kleine Strände und Inseln, in traumhafte Buchten. Halbwegs liegt Parate, eine historische klein Stadt die bis die 70 Jahre nicht über eine Straße zu erreichen war und deswegen gut erhalten ist. Sehr Touristisch, abends sehr laut, deshalb sind wir am nächsten Morgen wieder los. Eine Stunde weiter eine kleine Natur Camping am Meer gefunden für die nächste zwei Nächte. Wir überlegen wie es weiter gehen soll. Das Meer reicht uns und wir entscheiden uns für die Wasserfälle am drei Länder Eck, Paraguay, Argentinien, Brasilien. Nach Foz do Iguacu geht es durch eine hügelige Landschaft . Endlose Felder mit Mais und Bohnen. Hier wohnen viele deutsche und italienische Immigranten, es ist hier auch ein bisschen wie in Mittel Deutschland. Die Wasserfälle sind die größte von Amerika. Sehr beeindruckend, weil um diese Jahreszeit viel Wasser im Fluß ist. Gut organisiert wird man mit Busse dahin gebracht, lauft über einen Beton weg der Ufer entlang und am Ende mit dem Bus zurück. Der nächste Tag zur Staudamm. Auch wieder im Bus. Da habe ich dann meine erste Senioren Rabat bekommen!

Frans Guyana | Saint-Georges

Saint Georges : 27.12.2013

Met de veerboot over de Marowijne rivier naar Saint-Laurant du Maroni, door gereden naar Awala Yalimapo, naar het strand waar de Leatherback Schildpadden van Februari tot Augustus hun eieren leggen. Wij vinden alleen lege schalen. Tot en met eerste kerstdag lekker uitrusten en uitwaaien, want dat doet het hier…

De kerstdagen uitgerust en uitgeziekt, ik, Marja, was snip verkouden. Alleen overdag kwamen er mensen aan het strand. ’s Avonds hadden we de zee weer voor ons zelf, alleen de Franse buurman in de cabines vlak bij ons kwam af en toe een praatje maken. Hij was hier om deze dagen te gebruiken om tot zich zelf te komen, kracht te putten uit de natuur, biddend staan in de zee en daarna een te worden met de bomen door ze te omarmen…..

In Kourou een bezoek gebracht aan het museum bij de lanceerbasis van het europese ruimtevaart project ESA.

Guyana bestaat grotendeels uit oerwoud en er wonen weinig mensen, je komt hier om van de natuur te genieten.

Jos zag ze vliegen… papegaaien, en we zagen een visser een meerval uit de kreek halen waaraan wij stonden van wel 75 cm.

Het kust gebied bij Cayanne is heuvelachtig. De stad zelf heeft geen bijzonderheden. Wij genieten hier even de (te dure) luxe van een bed en een bad.

Morgen willen we verder naar de Brasiliaanse grens, maar of we dat in een keer halen?
We zijn hier in Frankrijk en de pompbedienden staken……

Muggen… ook hier zijn die in grote getale aanwezig, en vooral als je in de natuur leeft zijn er altijd situaties dat zij sneller zijn dan jij. Mijn stoel is bekleed met grof geweven stof, ook daar en door mijn kleding steken ze zonder problemen zodat mijn zitvlak er nu uitziet als een krentenbrood!!!

Van Cayenne naar de grens over de, naar onze mening, mooiste verharde weg van dit land.Heuvel op, heuvel af, bocht links, bocht rechts, het is net een “alpenstrasse” maar dan door het oerwoud.

Aangekomen in Saint-Georges, het grensplaatje aan de rivier, eerst maar eens rondgekeken. Gelijk bij binnen
komst komen er allemaal mannetjes op je af die je per boot de grens over willen brengen. Maar helaas wij hebben ook nog een auto en die past daar niet op. Maar we moeten wel met een boot over want de nieuwe brug, die al twee jaar klaar is, heeft nog steeds aan de Braziliaanse kant geen aansluiting. Dus maar een beetje rond vragen, er wordt een jongen opgezocht die wat Engels spreekt en na enig hen en weer blijkt dat we naar de overkant moeten naar de man van de veerboot en met hem afspreken dat hij morgenvroeg ons ophaalt. Zo gezegd zo gedaan.

Toen op zoek naar een slaapplaats, ook maar eens iemand aangesproken, en ja, hij had buren die hangmat slaapplekken verhuren en bij hun konden we op het erf staan.

De andere morgen eerst bij de Franse douane langs, die hadden er geen probleem mee dat we vertrokken. Toen naar de veerboot aanleg plek, daar stonden al een paar auto’s te wachten, wat ons deed vermoeden dat hij zo wie zo elke morgen komt en wij er niet per se naar toe hadden gemoeten. Maar goed, zeker is zeker. Fijn dat er meer auto’s waren want hoe meer er mee gaan hoe goedkoper. Toch nog € 80,– Jos mocht met de auto op de grote boot, ik met de andere passagiers met een kleine snelle.

Suriname

Commewijne : 24.12.2013

We zijn zaterdagavond aangekomen op het vliegveld Zanderij. Assis een medewerker van Ricky heeft ons van het vliegveld afgehaald en ons verteld dat vandaag het inklaringsbedrijf de auto heeft vrij gekregen van de douane en dat hij al bij de garage van Ricky staat. Ricky heeft ons uitgenodigd de eerste nacht in zijn huis in het plaatsje Groningen te overnachten.

Bolletjesslikkers

We hebben met meerdere mensen gesproken over de bolletjesslikkers, het is namelijk zo dat iedereen wel mensen kent die simpel gezegd, cocaïne smokkelen naar Nederland, het is hier een normale gebeurtenis waar niemand vreemd van opkijkt. De mensen staan er voor in de rij. Ze krijgen er ongeveer € 6000,—voor. Daarvoor moeten ze wel 1 kilo bolletjes slikken.

Niet alleen jonge mensen maken de overtocht, een Lutherse predikant kende in zijn parochie een oudere vrouw van 68 jaar die meerdere keren de tocht had gemaakt.

Ricky vertelde dat op een van z’n vluchten naar Amsterdam van circa 250 passagiers er 52 door de douane in Amsterdam werden uit gehaald en dat er na de scan bleek dat er 51 hadden geslikt ,Kun je raden wie niet!

De ironie is dat de grote Japanse autofabrikanten aan dit smokkelen het meest verdienen want het geld gaat direct naar nieuwe Japanner. Als we onderweg voor een eenvoudig hutje een glimmende Japanner zien staan zeggen we ; een bolletjesslikker.

Het westen

De volgende dag de auto ingepakt en dan op weg naar Nickerie een plaats aan de monding van de Corantijn rivier op de grens met Guyana. De streek hier is bekend van de rijst velden en wordt bewerkt door voornamelijk Hindoestanen. Het landschap onderweg is van een vlakke schoonheid.

Paramaribo

Tijdens een tropische regenbui de bezienswaardigheden van Paramaribo bekeken, Fort Zeelandia, de Waterkant, de oude houten huizen in de binnenstad en imposante houten kathedraal.

Het Binnenland

De Highway naar het zuiden, niks geen avontuur, het asfalt strekt zich uit tot aan de zuidpunt van het „van Blommestijn meer“. Gelukkig mogen we 13 km piste rijden, de Brownberg op, het is een nationaal park waar op de top het „Resort“ ligt. Onze eerste nacht in de auto met een heerlijke blik over het stuwmeer.

De volgende morgen koffie gemaakt bij Tonka eiland. We wilden binnendoor naar Afobaka maar deze weg was afgesloten, moesten we toch weer over het asfalt naar de stuwdam.

Nu staan we op het „Adventure strand“ van Berg en Dal aan de Suriname rivier, helemaal alleen…De volgende morgen naar Joden Savanne, om daar te komen moet je over de Suriname rivier,

er gaat een nieuwe weg naar een nieuwe brug maar net voor de brug houd het asfalt op en moet je naar een veer. Ongeveer twee jaar geleden, de brug was net klaar voer ’s avond een dronken bootsman met zijn boot tegen de brug en drie wegdelen plus de gezonken boot liggen nu in het water. Om kosten te sparen hadden ze de doorvaar bescherming weg gelaten. Nu is de brug kapot en de ( Surinaamse) aannemer failliet. Het goede nieuws is dat Ballast Nedam binnenkort een nieuwe brug gaat bouwen

In Joden Savanne zijn nog de resten van de Synagoge en het kerkhof uit het midden van de 17e eeuw.

De uitvoerpapieren van de auto.

De inklaarder , Rabin, moest voor het invoeren van onze auto in Suriname een grote borgsom storten die hij natuurlijk graag terug wil. Daarvoor hebben wij van hem de papieren nodig om die bij de douane bij de uitreis af te laten stempelen. Ricky probeert de hele week al hem te bereiken, wij dus maar weer naar Ricky om te kijken waar wij Rabin kunnen treffen. Eindelijk zaterdag morgen

zien we elkaar bij hem thuis in Paramaribo. De papieren liggen dan natuurlijk nog in zijn bureau maar hij zal zorgen dat ze aan het eind van de middag bij hem thuis zijn. Hebben we al gegeten?, nee, hij belt zijn moeder of het goed is dat hij komt en twee gasten meeneemt, want we moeten natuurlijk het goede Surinaamse eten proeven. Na de heerlijke maaltijd wij maar weer de stad in om de tijd te doden tot vijf uur. Ja het is gelukt we hebben de papieren!

Het Oosten: Commewijne

De brug over naar de het district Commewijne, we mogen overnachten bij vrienden van Ricky’s ouders.

Meneer en mevrouw Saimbang begroeten ons hartelijk en hebben spannende verhalen te vertellen. Meneer Saimbang was werkzaam bij de overheid, heeft vele jaren in het Brokopondo district gewerkt en woonden in de tijd van de binnenlandse oorlog ( tachtiger jaren) in Albina waar hun huis op een dag precies tussen de strijdende partijen stond en werd beschoten terwijl zij thuis waren. Na nog zes jaren in Indonesië is hij nu met pensioen en terug in hun oude huis.

In Commewijne waren de plantages. Nu allemaal niet meer in bedrijf. Op Marienburg, een suiker plantage, staan nu nog de ruïnes van de suiker en de rum fabriek. Een oude Javaanse oud werknemer heeft ons alles laten zien. Meneer Jos, mevrouw
Marja, kijk dit is het resultaat als je zelf de baas wilt zijn…Via Fort Amsterdam naar de koffie en cacao plantage Peperpot. Van het zelden laken een pak, alleen nog fabriek resten en een schilderachtig bewoonde kampong.

Terug bij de Fam. Saimbang was het een gezellige drukte, veel familie en veel lekker eten! Zo hoort het in Suriname.

Na een hartelijk afscheid richting grens. Daar aangekomen de papierkraam zonder problemen afgewerkt. Wel moest de chef zelf daarvoor komen maar Rabin krijgt zijn borg terug (hopen wij).

Wie gewünscht stand das Auto bei Ricky zu Hause. Zu erst sind wir nach Nickerie gefahren, hier wird Reis angebaut durch Surinamer von Hindustanischer herkommst.
Auf eine schöne neue Asphalt Straße Südwärts zum Brokopondo Stausee. Oben auf der Brownsberg zum ersten mal im Auto übernachtet mit herrliche Blick über der See.
Paramaribo, der Hauptstadt, hat eine schöne Altstadt mit Holzhäuser und einen Kathedrale aus Cedernholz, Fort Zeelandia und einen Palmengarten. Am letzten Tag die verlassene Plantagen und Fort Nieuw Amsterdam besucht. Die Grenze mit Französisch Guyana ohne Problemen mit die Fähre überquert .

Wij zijn Jos & Marja